Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/192

najmężniejszego człowieka w dziecko przemieniają... Tego właśnie na sobie doświadczam!... Chcesz wiedzieć prawdę... ustępuję... słuchaj, ale uzbrój się w odwagę, bo wielkie nieszczęście na nas spadło!...
 — Matka umarła! — przerwała Edma. — Umarła!... przeczuwałam to dobrze!
 — Przysięgam ci, że nie...
 — Więc gdzież jest i co porabia?
 — W domu zdrowia...
 — Chora bardzo, nieprawda?
 — Bardzo chora, ale nie tak, jak cię się zdaje... Umysł ma tylko chory, a nie ciało...
 — Nie rozumiem dobrze, ale jestem uspokojoną. Dzięki Bogu, że mama żyje.
 — Żyje, ale jest obłąkana niestety.
 Edma krzyknęła i zasłoniła sobie oczy rękoma, jak gdyby nie chciała dać ojcu zobaczyć, jakie słowa jego wywarły na nią wrażenie.
 — Obłąkana! — powtórzyła — warjatka! O mój Boże, mój Boże! Biedna, nieszczęśliwa matka! — mówiła, zalewając się gorzkiemi łzami. Więc to dlatego nie chciałeś, ojcze, dopuścić mnie do niej? Dlatego nie chcesz mnie zawieźć do Melun?
 — Mama nie jest już w Melun — odpowiedział bankier.
 — Gdzież więc jest?
 — W Auteuil pod Paryżem.
 — Ile potrzeba czasu na dostanie się do Auteuil?
 — Najwyżej godzina drogi.
 — A więc, kochany ojcze, pojedziemy tam zaraz, w tej chwili! Muszę zaraz, skoro już wiem o wszystkiem, zobaczyć i uściskać moją ukochaną matkę. Może moje pieszczoty dokażą cudu, może jej przywrócę rozum.
 — O! gdyby Pan Bóg raczął się zmiłować! — szepnął pan Delariviére.
 — Ojcze, czyż ja nie jestem twoją córką? — mówiła Edma. — Czyż nie powinnam podzielać twoich zmartwień? Dlaczego ukrywałeś przedemną tę prawdę?