Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/196

 — Muszę, skoro tak trzeba.
 — Obiecuję ci, że punkt o drugiej zadzwonimy do pana Rittnera.
 Edma spojrzała na zegar.
 — Dopiero dziesiąta!... — szepnęła — jakże to długo jeszcze czekać.
 Fabrycjusz wyszedł z pokoju dla wydania rozkazów, śniadanie zostało podane w małym saloniku. Po upływie pół godziny wszyscy troje wstali od stołu.
 — Mój wuju — odezwał się wtedy Fabrycjusz — zanim wuj dom urządzi, trzeba było wynająć lando. Zamówiłem wygodny, ładny powóz, zaprzężony w dobre konie ze stangretem i lokajem w niebieskiej liberji, w kapeluszach z kokardami, białych spodniach i butach ze sztylpami.
 — Dobrześ zrobił.
 — Ekwipaż jest na wasze usługi i czeka już przed bramą.
 — Zaraz schodzimy.
 Pan Delariviére, jego córka i siostrzeniec wsiedli do powozu. Fabrycjusz wskazał adres stangretowi. Minęli Pola Elizejskie, skręcili drogą do Neuilly na lewo i zatrzymali się na rogu ulicy Long-Champs i Bois-de-Boulogne, przed sztachetami, na których wisiała jeszcze karta do wynajęcia. Po lewej stronie od sztachet znajdowało się mieszkanko oddźwiernego, pełniącego zarazem obowiązki ogrodnika.
 Lokaj otworzył drzwiczki powozu i zadzwonił.
 Odźwierny zaraz się ukazał.
 — A to pan! — powiedział do Fabrycjusza, którego poznał. — Jeszcze raz przyjeżdża pan oglądać?
 — Tak, mój przyjacielu.
 — Dobrze, że się pan nie spóźnił.
 — Dlaczego?
 — Bo tylko co był jakiś anglik z rodziną. Musiało się im podobać, zażądali bowiem adresu notarjusza.
 — Widziałem się z panem Taurard, odrzekł Leclére. Obiecał mi poczekać do wieczora.