Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/197

 — Może zaraz — zauważył bankier — napiszesz stąd kilka słów do niego, że willę kupujemy.
 — Dobrze, wuju.
 Odźwierny otworzył bramę. Ogród rozległości około dziesięciu tysięcy metrów, zasadzony przepysznemi drzewami, ciągnął się aż do bulwaru Sekwany, na który wychodziła mała furtka, naprzeciw wyspy Rotschilda. Dom z cegły i kamienia, dwupiętrowy, wznosił się pośrodku ogromnego trawnika, otoczonego koszami kwiatów i rzadkiemi roślinami. Oprócz domku odźwiernego, były jeszcze inne zabudowania, jak stajnie, wozownie, cieplarnia, oranżerja i ładny szałasik obok furtki, wychodzącej na Sekwanę. Mógł on służyć za mieszkanie dla dwóch osób. Rozkład wewnętrzny był bardzo wygodny, a umeblowanie odznaczało się elegancją i wykwintnym gustem.
 Pan Delariviére był zachwycony.
 Zapytana o zdanie Edma, wykrzyknęła:
 — Z mamą byłby to prawdziwy raj na ziemi!
 — Jaka cena? — zapytał bankier.
 — Niech wuj zgadnie...
 — Pięć kroć sto tysięcy franków może...
 — Trzy kroć dwadzieścia, razem z meblami... Cóż wuj na to?
 — Powiadam, że się rzadko zdarzy coś podobnego... Napisz zaraz kilka słów do notarjusza...
 Powrócili do bramy wchodowej.
 Fabrycjusz poprosił odźwiernego o papier i pióro i napisał kilka słów.
 — Czy pan pozwoli zrobić sobie pewne zapytanie?
 — Bardzo proszę.
 — Jestem odźwiernym i ogrodnikiem... Widzi pan jak wszystko jest utrzymane.
 — Jak nie podobna lepiej — oddaję ci sprawiedliwość.
 — A więc chciałbym wiedzieć, czy pan pozostawiłby mnie w obowiązku?