Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/198

ROZDZIAŁ LII.

 — Od jak dawna doglądasz tego ogrodu? — zapytał Fabrycjusz.
 — Od trzech lat, proszę pana.
 — Jesteś żonaty?
 — Nie, proszę pana.
 — Jaką masz tutaj pensję?
 Ogrodnik wymienił cyfrę.
 — Od ciebie zależy utrzymać miejsce odrzekł Fabrycjusz — muszę tylko z góry uprzedzić, że nie lubimy żadnych plotek.
 — No, to pan będzie ze mnie zupełnie zadowolony, nie mam żadnych znajomości.
 — Jeżeli tak, to dobrze. Proszę cię teraz o oddanie mi pewnej przysługi...
 — Jestem do usług pańskich.
 — Weź ten list i zanieś go bezzwłocznie do notarjusza, upoważnionego do sprzedoży. Po powrocie zdejm zaraz kartę.
 — Dobrze, proszę pana.
 Fabrycjusz wsunął dwa luidory w rękę odźwiernemu i wrócił do pana Delariviére i Edmy.
 — Kochany wuju, już wszystko skończone, jesteście u siebie.
 — Dałby Pan Bóg, abyśmy wkrótce wszyscy się tu razem znaleźli — powiedział bankier. — Moglibyśmy być bardzo szczęśliwi.
 — Teraz ojcze odezwała się błagalnie młoda dziewczyna — jedziemy zaraz do Auteuil.
 — Kochane dziecię, dalekoby było rozsądniej poczekać do jutra, ale niech będzie, jak chcesz.
 Wsiedli do powozu, a stangret otrzymał rozkaz do Auteuil, na ulicę Reffet. Lando potoczyło się drogą Madrycką, ulicą Bois do Boulogne laskiem aż do Muette, później bulwarem Suchet przejazdem kolejowym na wprost koszar i zatrzymało się przed zakładem doktora Rittnera.