Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/217

 Renè Jancelyn wszedł do pokoju.
 — Jak się miewasz, kochana siostrzyczko? — zapytał, siadając. — Ni źle, ni dobrze — odpowiedziała Matylda, prawie zadąsana.
 — Zapewne nie mnie się spodziewałaś?
 — Nie spodziewałam się nikogo.
 — Widziałaś się dziś z Fabrycjuszem?
 — Nie widziałam go ani wczoraj, ani dzisiaj i spodziewam się, że w przyszłości będę go widywać bardzo rzadko.
 — Cóż to za nieporozumienie?
 — Nie, proste tylko rozstanie. Fabrycjusz ma obowiązki do spełnienia; odtąd poświęcać się będzie swojemu wujowi z Nowego Jorku i swojej ciotce... tej warjatce z Melun: pozostawiam go jego losowi.
 — Tem gorzej!
 — Dleczego?
 — Fabrycjusz był dobry chłopak.
 — Nie tak znów bardzo dobry, jak ci się zdaje, mój kochany.
 — Kochaliście się...
 — Tak się nam przynajmniej zdawało, ale nie byliśmy tego pewni. Łańcuch, gdy zostanie zerwany, ulży nam obojgu.
 — Czy chcesz być szczerą ze mną siostrzyczko?
 — To zależy... Otwartość nie zawsze wychodzi na dobre.
 — W tym wypadku szkodliwą być nie może. Ponieważ radabyś zerwać z Fabrycjuszem, pozwalam sobie przypuszczać, że gra tu jakaś nowa miłość, trzymana dotąd w tajemnicy.
 — No, a gdyby tak było?
 — Tak jest, siostrzyczko. Mogę ci wymienić nawet nazwisko szczęśliwego rywala.
 — Nie wierzę! — Paweł de Langeais.
 Matylda zaczerwieniła się i nic nie odpowiedziała.
 — Więc go kochasz? — zapytał René z pieczołowitością ojcowską.
 — Przynajmniej boję się o to — westchnęła dziewczyna.