Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/235

 — A tak... zgładzić... — powiedział z uśmiechem Fabrycjusz. — Zdaje mi się, że to chciałeś powiedzieć.
 — Nie, nie, ja nie jestem do tego zdolny... ja brzydzę się krwią.
 — Tchórzem jesteś, mój kochany, popychasz innych naprzód, a sam pozostajesz w tyle... Ale takie to już twoje usposobienie i nie myślę robić ci wymówek. Pozwól mi tylko działać podług woli. Nie życzę już sobie bezpotrzebnego morderstwa. Ja mam coś lepszego od zbrodni, coś daleko zręczniejszego.
 René kiwnął głową i zapytał:
 — Więc Paula Baltus utrzymuje, że dojdzie prawdy?
 — Najzupełniej jest o tem przekonaną.
 Długie milczenie nastąpiło po tych słowach, poczem fałszerz zapytał znowu:
 — Czy widziałeś dziś doktora?
 — Widziałem, ale w okolicznościach, które mi nie pozwalały pomówić z nim otwarcie... Jutro go zobaczę.
 — Opowiedz mu o wszystkiem... Może nasunie nam jaką myśl do pokonania Pauli bez wszelkich trudności.
 — Wątpię... Paula Baltus posiada broń potężną, silną wolę, pragnienie zemsty i ogromny majątek.
 — Więc jest bardzo bogatą?
 — Miljonową...
 — Młoda?
 — Tak.
 — Ładna?
 — Zachwycająca...
 Renè podniósł się żywo. Zbliżył się do wspólnika i spojrzał mu prosto w oczy.
 — Fabrycjuszu — rzekł — ocalenie nasze w twoim ręku!... Zostań panem serca i duszy Pauli, będziesz miał nad nią zupełną przewagę...
 — To wiadome.
 — Czy zdecydowany jesteś spróbować?
 — Dlaczegóżby nie?
 — Czy łatwo ci przyjdzie dać sobie radę z tą dziewczyną?