Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/248

 Fabrycjusz mówił:
 — Wuj mój zarzuci mnie pytaniami. Potrzeba będzie mu odpowiedzieć na wszystko dokładnie... Jakże się ma warjatka?
 — Lepiej... Kuracja skutkuje... Chora jest bardzo spokojna.. Za kilka dni widok córki nie wywoła już nowego ataka... Podejmuję się wyleczyć ją zupełnie w przeciągu, trzech miesięcy.
 — Ale nie zrobisz tego! — wykrzyknął Fabrycjusz.
 Doktor zaczął się śmiać.
 — Naiwnyś, kochany przyjacielu — powiedział szyderczo.
 — Pomówmy o kosztach — odezwał się Fabrycjusz.
 — Nie mam nic przeciwko temu...
 — Wiele żądasz od wuja za leczenie i utrzymanie pensjonarki?
 — Pięć set franków miesięcznie — chyba że to nie za dużo?...
 — To za mało... Ja liczę dwa tysiące...
 — Do licha! stawiasz się po książącemu.
 — Działam, jako przyjaciel, a to znacznie więcej warte. Ponieważ choroba potrwa długo, więc proszę za sześć miesięcy zgóry!...
 Wyjął pugilares i rozłożył przed doktorem dwanaście biletów po tysiąc franków każdy.
 — Zaraz dam pokwitowanie — odezwał się tenże.
 — Proszę cię o nie. Ponieważ pełnię jedynie obowiązki intendenta, muszę zatem składać rachunki.
 Rittner wypisał kwit i wręczył go Fabrycjuszowi.
 — Kiedyż cię znowu zobaczę?
 — A toć będę musiał być codzień, wyjąwszy niedzieli, w którą udajemy się do Melun... Wuj nie będzie chciał i z pewnością pozostać czterdziestu ośmiu godzin bez żadnej wiadomości.
 — Dowidzenia zatem!...
 — Dowidzenia!