Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/255

 — No, no, nie udawaj — odrzekł bankier. — Wiesz bardzo dobrze, do czego zmierzam.
 — Zupełnie nic a nic nie wiem — odrzekła młoda dziewczyna swobodnie. — Przypomnij mi pan, jeżeli łaska.
 — Mówiliśmy o Fabrycjuszu.
 Paula uśmiechnęła się z pewnym przymusem i zaczerwieniła się mocno.
 — Ah tak, tak! — rzekła — przypominam sobie tę pańską manię.
 — Nazwij to, jak ci się podoba — odrzekł Lefébre. — Nazwa tu niewiele znaczy, w każdym razie, kochane dziecię, moją jedyną manją jest zapewnić ci szczęście.
 — Jestem tego pewną, kochany panie, ale trzeba się przekonać, czy spiesząc się tak do celu, nie zmyliłeś czasami drogi?
 — Powiedz otwarcie: czy zastanawiałaś się nad naszemi projektami?
 — To jest nad pańskim projektem? Bardzo mało.
 — A nad Fabrycjuszem?
 — Więcej może trochę.
 — I co sobie mówiłaś, myśląc o nim?
 — Fabrycjusz wydaje mi się bardzo eleganckim, młodym człowiekiem i skończonym gentlemanem. Mam dużo dla niego sympatji.
 — Doskonale! Więc krótko mówiąc, podoba ci się?
 — Zapewne. Nie odmawiam mu wcale mojej przyjaźni.
 — Czy podobałby ci się jednak nietylko jako przyjaciel, ale także jako mąż?
 — O! za dużu chcesz pan wiedzieć!
 — Paulo, proszę cię, odpowiedz mi wyraźnie.
 — Nie odpowiem więcej ani słowa.
 — No więc mi i to tymczasem wystarczy. Taka odmowa nie jest odmową.
 Młoda dziewczyna chciała coś jeszcze powiedzieć, ale nie starczyło czasu na to. Odezwał się dzwon, oznajmiający gościom, że śniadanie na stole.