Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/257

 — Trudno marzyć o czemś piękniejszem... — odrzekła blondyndynka. — Niepodobna, aby się nie podobało...
 — Mnie też bardzo tutaj przyjemnie i wyniosłabym się stąd z prawdziwą przykrością.
 — Czy dawno mieszkasz już tutaj?
 — Lat blisko cztery.
 — Musisz zatem znać wszystkich w Melun.
 — Przeciwnie... Mój biedny brat i ja żyliśmy w zupełnem odosobnieniu... Wystarczaliśmy sami sobie... Przekładaliśmy dom nad zebrania światowe, dzięki czemu zarzucano nam nawet trochę dzikości...
 — Przypuszczam, że musi być bardzo przyjemne takie życie domowe...
 — Dla mnie to najlepsza ze wszystkich egzystencji... Poznasz kiedyś cały jej urok...
 — Czy Melun ładne miasto?
 — Trochę ponure, trochę smutne, jak większa część mniejszych prowincjonalnych miasteczek, ale okolice ma przepyszne...
 — Prawie co dzień jedną z moich największych przyjemności jest zwiedzanie chat włościańskich... Wszyscy biedni są braćmi moimi... Jestem siostrą cierpiących...
 — Jakże to pięknie! — zawołała Edma z zapałem.
 — Naturalne to zupełnie!... Na cóż przydałby się majątek, gdyby jakiejś jego cząstki nie poświęcać na ulżenie tej nędzy ukrytej.
 — Masz rację, wątpię jednak, czy wszyscy bogaci myślą tak samo...
 — Tem gorzej dla nich... pozbawiają się niewysłowionej rozkoszy.
 — Przypuszczam — odezwała się nieśmiało Edma — że przy łożu chorych musisz się spotykać z doktorem?
 — Nieraz sama ich nawet używam, gdy znajduję tego potrzebę.
 — Czy jest w Melun kilku doktorów?
 — O, kilku — odpowiedziała panna Baltus, zdziwiona trochę pytaniami swojej nowej przyjaciółki.