Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/258

 — Czy wiesz ich nazwiska?...
 — Wiem, kochanko.. Ale dlaczego się o to pytasz?
 — Tak z prostej ciekawości tylko.
 Paula, która zaczynała podejrzywać jakąś małą tajemnicę, uśmiechnęła się i odpowiedziała:
 — Jest doktor Leroy, Anglik, Delanage, homeopata, bardzo chwalony.
 Panna Baltus nie wymieniła wcale doktora Grzegorza Vernier.
 Edma głębokiego, bolesnego prawie doznała zawodu.
 — Czy to wszyscy już? — spytała.
 — Tak mi się zdaje...
 Panna Delariviére spuściła oczki i z pewnem wahaniem zapytała:
 — Nie znasz więc wcale doktora Grzegorza Vernier?...
 Paula uśmiechnęła się znowu. Zrozumiała już teraz wszystko, wzięła też Edmę za ręce i wpatrując się łagodnie w zarumienioną jej twarzyczkę, powtórzyła:
 — Doktor Grzegorz Vernier... Doprawdy, jakże jestem bardzo roztargnioną!.. Zapomniałam o nim, zapomniałam o najlepszym i najsławniejszym ze wszystkich...
 Posłyszawszy te słowa panny Baltus, Edma żywo podniosła głowę.
 — Czy tak? Czy naprawdę najlepszy on i najsławniejszy? — wyrzekła rozpromieniona.
 — Tak jest, kochanko! odrzekła Paula — w Melun wiedzą o tem wszyscy bardzo dobrze. Doktor Vernier stanie kiedyś w szeregach uczonych naszej epoki. Chwalą go nietylko z powodu głębokiej jego wiedzy, ale także z powodu wzniosłego charakteru i wyjątkowej prawości. Młody ten człowiek otoczony jest już powszechnym szacunkiem.
 — Czy znasz go osobiście? — spytała znowu Edma.
 — Bardzo mało. Spotkałam się z nim dwa czy trzy razy u jednego z moich protegowanych, a jeżeli w tych krótkich chwilach nie mogłam ocenić go jako uczonego, mogłam osądzić jako człowieka światowego i odgadnąć człowieka z sercem.