Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/259

 I po chwili dodała:
 — Czy ty znasz go, Edmo?
 — Znam — szepnęło cichutko młode dziewczę.
 — Skoro nie byłaś nigdy w Melun, to gdzieżeś go widziała?
 — W Saint-Maudé.
 — Jakto?
 — Rodzina pana Grzegorza mieszka w Saint-Maude, gdzie byłam na pensji. Dom ich sąsiaduje z pensjonatem, a okna wychodzą na ogród.
 — Aha! Pan doktor bywając u rodziców, bardzo wiele czasu przepędzał w oknie, nieprawda?
 — Tak.
 — Cała to zatem znajomość wasza, spojrzenia musiały zastępować wyrazy...
 — Nie. Raz jeden, może z jakie pięć minut, rozmawialiśmy ze sobą, było to na spacerze w lasku Vincennes.
 — Doktor skorzystał z tych pięciu minut, ażeby ci powiedzieć, że cię kocha?
 — I że nie życzy sobie nic więcej na świecie, jak tylko, żebym została jego żoną.
 — Odpowiedziałaś mu, że także go kochasz?
 — Nie przypominam tego sobie, ale nie śmiałabym twierdzić, że tak nie było.
 Zwalczona wzruszeniem, rzuciła się w objęcia Pauli i oparła główkę na jej ramieniu.
 — A ojciec? — zapytała panna Baltus.
 — Nie wie o niczem. Później opowiem mu wszystko.
 Dalszą rozmowę przerwało im głośne nawoływanie. Przywoływał ich pan Lefébre, idąc z panem Delariviére, z żoną i Fabrycjuszem.
 — Jak powiedziałem, tak się i stało! — wykrzyknął bankier. — Oba moje dziewczątka stały się nierozłącznemi przyjaciółkami.
 Edma uścisnęła rękę swej towarzyszki.
 — A kiedyż, moja droga — wołał pan Jakób Lefébre, dalej do Pauli — kiedyż poprowadzimy w dalszym ciągu