Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/29

 Róża wchodzącym ładnie się pokłoniła.
 — A to stół co się nazywa elegancko nakryty — powiedział bankier — szczerze panience winszuję...
 Młoda dziewczyna zarumieniła się i zapytała:
 — Jakie wina panowie pić będą?
 — No, jakie, panie doktorze?
 — O, tutaj jest w czem wybierać!... Piwnica w hotelu pod „Wielkim Jeleniem“ ma ustaloną renomę.
 — Czy pija pan Bordeaux czy burgundzkie?
 Na tym punkcie jestem filozofem.
 — W takim razie spróbujemy i jednego i drugiego... Niech panienka każe podać butelkę Volnage i butelkę Saint-Emilien.
 — Z po za fasek — dorzucił, śmiejąc się doktor.
 Róża wybiegła, a za chwilę powróciła z przekąskami na tacy i dwoma omszałemi butelkami obiecującego pozoru.
 Pospieszamy dodać, że pozór nie był wcale zwodniczym, że wino, jak to mówią, warte było buzi.
 — Doktorze — rzekł bankier, skoro zajęli miejsca przy stole — powiedz mi z łaski swojej, co to za egzekucja ma się odbyć tutaj rano na placu, i skąd tak żywo zajmuje ciekawość ogólną, że aż okna wynajmują?
 — Bodaj szanowny panie — odpowiedział doktor — że sąd kryminalny nie miał jeszcze do sądzenia sprawy tak dziwnej i tak tajemniczej...
 — Naprawdę?
 — Tak utrzymują ci wszyscy, którzy byli na posiedzeniach. A muszę przyznać, że i ja zajmowałem się tą sprawą z gorączkową ciekawością.
 — Idzie zapewne o jakie morderstwo, skoro sąd wydał wyrok śmierci...
 — Tak jest, o morderstwo...
 — Czy może mnie pan objaśnić, w jaki sposób zbrodnia została popełnioną?...
 — Najdoskonalej... Nad brzegiem Sekwany, o parę set metrów od ostatniego domu w Melun, istnieje prześliczna posiadłość, właścicielem której był elegancki młody człowiek