Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/306

 Joanna stojąc, przypatrywała się Edmie. W całej jej postawie nie było nic obłąkanego. Edma mówiła dalej:
 — Maurycy Delariviére... Oh! ukochana moja matko, przypomnij sobie wszystko... Powiedz, kto nosi to ukochane nazwisko...
 — Tak.. tak... to nazwisko... wiem... wiem... to...
 Znowu umilkła.
 — To mój ojciec — dokończyła Edma.
 — To kat — odrzekła warjatka z wybuchem głośnego, przeciągłego śmiechu. c
 Edma nie czuła w sobie dosyć siły, ażeby przenieść spokojnie ten nowy straszny zawód. Osunęła się na krzesło i wybuchnęła głośnym płaczem.
 — Boże! — wołała, łkając — spodziewałam się za prędko! Wszystko znowu przepadło!...
 Joanna wyciągnęła się w fotelu, stojącym obok łóżka, przymknęła oczy i jakby zasnęła.
 Upłynęła blisko godzina. Młoda dziewczyna smutna, przygnębiona, nie ustawała w zabiegach.
 Frantz Rittner wszedł do pokoju.
 — Co pani jest? — zapytał — czego pani płacze?
 — Ah! doktorze — odpowiedziała Edma — dotknął mnie cios dotkliwy...
 — Co za cios? Cóż się tu stało?
 — Myślałam przez chwilkę, że matka odzyskała rozum...
 — To niepodobieństwo, proszę pani.
 — Widzę to aż nadto dobrze|... Ale nie zastanawiam się wcale... Powtórzyła za mną moje imię i Saint-Maude... Zdawało mi się, że rozumie, co jej mówiłam o ojcu... Zdawało mi się, że mnie poznaje...
 — I to wszystko bez gwałtownego napadu? bez nerwowego podrażnienia?
 — Tak jest, doktorze, prawie zupełnie spokojnie. Ale ten powrót do rozumu był tylko zwodniczym, bo nagle obłęd powrócił i zniweczył moją nadzieję...
 Frantz Rittner, słuchając Edmy, mówił sobie w duchu: