Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/312

 — Widzisz przecie — rzekł Laurent — dwie sztuki i przyzwoite umeblowanie.
 — Ależ to pałac!
 — Więc ci tu tak źle nie będzie.
 — Będzie mi zanadto dobrze! Tylko czuję tutaj trochę zaduchu, muszę więc przewietrzyć lokal.
 — Jak ci się podoba.
 Majtek roztworzył dwa duże okna, które wychodziły: jedno do parku, drugie na Sekwanę, na wprost wyspy Rohtschilda,
 — Jaki znajdujesz widok? — zapytał Laurent.
 — Przepyszny! widać jak rybki skaczą pod wodą, a to rozwesela humor.
 — Jest tam za drzewami mała furtka, co prowadzi na brzeg — mówił intendent — oto jest od niej klucz. Będziesz mógł wchodzić i wychodzieć, nie przeszkadzając państwu. I podał Klaudjuszowi klucz, który tenże schował do szuflady stołu.
 — Właśnie obiadowa godzina. Chodźmy w stronę kredensu.
 — To właśnie! czuję apatyt i zdaje mi się, że przy obiedzie dobrze się sprawię.
 — Jutro rano zaczniesz chodzić za kupnem i obstalunkami. Pan Fabrycjusz życzy sobie, aby zastał wszystko, skoro powróci.
 — Wszystko będzie gotowe — odrzekł Klaudjusz — i jeżeli to odemnie zależy, to młody pan będzie zadowolony.
 Udali się do kredensu, gdzie już było nakryte do stołu.
 Laurent zaprezentował nowo przybyłego; znajomość poszła prędko. W godzinę poprzyjaźnił się z wszystkimi.
 Wieczór przeszedł jak błyskawica.
 Około północy udał się do swojego pawilonu, jedzenie wydawało mu się wytwornem, wino wyśmienitem, łóżko mięciutkiem. Zaledwie przyłożył głowę do poduszki, zasnął snem twardym i śniło mu się, że został kapitanem wielkiego okrętu. Wbrew swojemu zwyczajowi obudził się, kiedy już słońce było wysoko na niebie. W pięć minut był ubrany i wyszedł przez małą furtkę na bulwar, żeby spojrzeć na brzeg i zapoznać się z Sekwaną.