Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/319

 — Zapewne, i dosyć często nawet. Ale potrzeba wiedzieć, o jakim rodzaju warjacji chce pani mówić.
 — O warjacii spowodowanej przerażeniem. Czy mogłaby kobieta zwarjować, widząc spadającą głowę z szafotu jednego z członków swej rodziny?
 — Bez żadnej wątpliwości, proszę pani.
 — A! — wykrzyknęła panna Baltus — więc tak jest, więc się nie myliłam. A ta kobieta, dotknięta taką warjacją, czy może być wyleczoną?
 — Może.
 — Pewnym pan tego jesteś?
 — Najpewniejszym.
 — Jeśli zgłoszę się do ciebie z chorą tego rodzaju, czy nie odmówisz mi swojej pomocy?
 — Zrobię z całego serca, co tylko będzie możebne.
 — Dziękuję ci, doktorze... Szczęśliwą jestem, że mogę w danym razie liczyć na pana.
 Paula podniosła się z fotelu. Zabierała się do wyjścia. Grzegorz ją zatrzymał.
 — Pozwoli pani, że ja z swej strony zadam jej jedno pytanie...
 — Słucham, doktorze.
 — W jakim wieku jest chora, o której pani mówi?
 — Nie umiem panu odpowiedzieć... Wiem tylko, że to kobieta jeszcze młoda...
 — Więc pani nie zna jej osobiście?
 — Nie... Wydaje się to panu dziwnem, nieprawdaż?...
 — Tak, proszę pani, dziwniejszem, aniżeli sądzi pani...
 — Dlaczego?
 — Bo, proszę pani, od kilku dni śledzę nad faktem zupełnie podobnym do tego, jaki panią zajmuje... Idzie również o kobietę, co zwarjowała z tej samej przyczyny...
 — Ta sama przyczyna? — powtórzyła panna Baltus.
 — Najzupełniej.
 — Co? — wykrzyknęła Paula. — Pan. znasz kobietę, która straciła zmysły na widok szafotu?
 — Tak jest, proszę pani.