Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/332

ROZDZIAŁ XII.

 Ogrodnik spojrzał na furtkę i roześmiał się głośno.
 — O nie, proszę panienki, tam muszę wykonywać robotę daleko nudniejszą.
 — Jaką robotę, panie Denis? — zapytała Edma.
 — Wyrywać zielsko, rosnące pomiędzy kamieniami bruku na okólniku, a że nie często się tamtędy chodzi, rośnie też to paskudztwo niezmiernie szybko, jak na łące.
 — Co pan nazywasz okólnikiem?
 — Przejście pomiędzy dwoma murami, idące dookoła zakładu.
 — Do czego przejście to służy?
 — Do łatwiejszego doglądu pensjonarek i przeszkodzenia w ucieczce!... Chociaż te biedaczki nie mają niby rozumu, często są jednak bardzo sprytne, a przebiegłe bardzo, kiedy im idzie o wymknięcie się na wolność...
 — Naprawdę, panie Denis?
 — Tak, proszę panienki. Czy panienka nigdy tam nie była?
 — Nie, panie Denis... Nie wiedziałam nawet o tem przejściu...
 — Może panienka sobie życzy, to ją oprowadzę.
 Edma zadrżała z radości.
 Ogrodnik uprzedził najgorętsze jej życzenia.
 — Bardzo chętnie — odrzekła — jeżeli nie zabroniono tam chodzić!...
 — Nie ma nic zabronionego dla panienki, panienka przecie nie chora, może panienka chodzić, gdzie jej się żywnie podoba...
 Denis mówiąc to, otworzył furtkę.
 — No niech panienka idzie... — powiedział — potem dokończy panienka zbierania kwiatów.
 Poszedł naprzód, Edma udała się za nim.
 — Widać, że panu bardzo ufają, panie Denis, skoro ci klucze powierzyli.
 — Tak, proszę panienki... Są tylko dwa klucze... Jeden u pana doktora, drugi u mnie...