Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/333

 Edma ciągle zajmowała rozmową ogrodnika i rozglądała się dokoła.
 Doszli poza zabudowania dla warjatek. Tu droga rozszerzała się trochę, a w kątach małego kwadratu widać było dwa małe parterowe zabudowania.
 — Co to za domiki? — zapytała Edma..
 Na lewo amfiteatr, a na prawo grabarnia. Nie radzę panience zaglądać do amfiteatru, bo mogłaby panienka zobaczyć niezbyt miłe widowisko...
 — Jakie?
 — Wolę nie mówić o tem.
 Edma nie nalegała.
 — A którędy stąd można wyjść na podwórza tych pawilonów?
 — Tędy... — odrzekł ogrodnik, wskazując na rodzaj podziemia, wybitego w murze od tego przejścia sam tylko doktor klucz posiada.
 Młoda dziewczyna z ciekawością przypatrywała się zewnętrznemu murowi, a spostrzegłszy w głębi drzwi, odezwała się:
 — A to zapewne drzwi do wyjścia?
 — Tak jest, proszę panienki.
 — Gdzie prowadzą?
 — Na bulwar Montmorency, wprost kolei żelaznej i wału fortyfikacyjnego?
 — Ciekawa bym była zobaczyć fortyfikacją.
 — O! proszę panienki to niepodobna, bo nie mogę otworzyć.
 Edma zbliżyła się do drzwi.
 — Widzi panienka zamek maleńki i delikatny, a otwiera się kluczykiem nie większym, niż kluczyk od zegarka... Nie wiem, czy są dwa takie kluczyki, wiem tylko o jednym, który doktor Rittner nosi zawsze przy sobie.
 — Więc żeby obejrzeć fortyfikacją, do koktora potrzeba się udać?
 — Tak, proszę panienki.
 Młoda dziewczyna wiedziała już teraz wszystko, co chciała wiedzieć. Przyspieszyła kroku, ażeby jak najprędzej