Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/34

 — Rzeczywiście, że to jest możliwe — odrzekł po chwilowem zastanowieniu bankier. — Ale można było albo zwalić, albo utrwalić dowody materjalne, za pomocą dowodów moralnych... Łatwo było wywiedzieć się o przeszłości tego człowieka, łatwo wybadać, czy jego życie przeszłe pozwala przypisywać mu zbrodnią, łatwo było wyśledzić, czy doszedł naprawdę do tego, iżby zdolnym był w nocy, w lesie i to w czasie zimna i zawiei śnieżnej, w czasie, kiedy najbiedniejszy znajdzie sobie jakieś schronienie, czyhać na spełnienie morderstwa?...
 — Niestety! sprawiedliwość potknęła się o niemożebną do przebycia zaporę...
 — Jakto? — odezwał się pan Delariviére, zaintrygowany i zaciekawiony opowiadaniem doktora.
 Vernier mówił dalej:
 — Obwiniony nie miał przy sobie żadnych dowodów, pozwalających nabrać przekonania, kto on rzeczywiście. Badano go, Bóg wie, ile razy i nic się nie dowiedziano
 — Na pytanie, jak się nazywasz?...
 — „Piotr“ — odpowiadał.
 — „To jest imię chrzestne, ale jakie jest twoje nazwisko“?
 — „Nie mam nazwiska”.
 — Gdzie się urodziłeś“?
 — „Nie wiem“.
 — „Ile masz lat“?
 — „Nie wiem“.
 — „Gdzie mieszkałeś, zanim do Fontenebleau przybyłeś“?
 — „Na gościńcach“.
 — „Co robiłeś“?
 — „Żebrałem“.
 — „Masz ojca lub matkę”?
 — „Nie znałem ich nigdy“.
 — „Masz choćby krewnych jakich“?
 — „Nie znam żadnych”.
 — Jednem słowem nie i nie. Widocznie miał ten człowiek żelaznej woli jakieś ważne powody do ukrywania nazwiska, miał interes w otaczaniu swej osoby nieprzeniknioną ciemnością.