Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/366

 — Spodziewałem się tego — odpowiedział pomocnik.
 — Naprawdę?
 — Tak, panie doktorze... widziałem dwóch notarjuszów, przybyłych tu dzisiaj rano i domyśliłem się, że pan sprzedajesz swój zakład.
 — Nie myliłeś się kolega... rozstaję się z panem z żalem prawdziwym, bo pod żadnym względem nie miałem panu nic do zarzucenia... Ale ważne sprawy powołują mnie nagle spowrotem do mojego kraju... Czy i pan przypadkiem nie chciałbyś zrobić tak samo?
 — O! wcale nie, panie doktorze, a nawet gdybym chciał, to bym nie mógł tego uczynić.
 — Dlaczego?
 — Jestem zbiegłym żołnierzem i zanotowanym jako taki. Ciężka kara dotknęłaby mnie w Niemczech...
 — A czy nie życzyłbyś pan sobie pozostać na posadzie w Auteuil?
 — Wolałbym ją, niż każdą inną.
 — Pozostań więc pan tutaj, skoro ci jest dobrze.
 — Pragnąłbym bardzo, ale czy pański następca zechce mnie zatrzymać?
 — Dlaczegożby nie? Następca mój obejmuje zakład pojutrze rano... Przedstawię mu pana w taki sposób, że pozycja twoja nietylko się nie zmieni, ale znacznie owszem polepszy.
 — Bardzo będę wdzięcznym panu za to...
 — Jeszcze słowo. Czy pogrzeby dwóch zmarłych już się odbyły
 — Tak, panie dyrektorze...
 — Czy reprezentanci obydwu rodzin byli obecni?
 — Byli, panie dyrektorze.
 — Bardzo dobrze — pomyślał sobie Rittner — mam zatem jeszcze dwie wcale okrągłe sumki do odebrania przed wyjazdem... Przejdę się jutro do sukcesorów.
 I pożegnał pomocnika.