Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/375

 — Ho! — wykrzyknął Paweł — to staje się coraz bardziej niezrozumiałem! Albo... przynajmniej zanadto jasnem.
 — Ja nie widzę nic niejasnego w tem wszystkiem — powiedziała młoda kobieta, bardzo zaintrygowana ostatniemi słowami Pawła. — Nie rozumiem, co za zagadkę każesz mi odgadywać.
 — Zagadka to bardzo ważna, o której rozwiązanie bardzo się boję.
 — Pawle, wytłomacz się! bo mnie przerażasz. Czy ciągle o tym czeku mówisz? >
 — Ciągle.
 — A więc?
 — A więc czek na dwadzieścia pięć tysięcy franków nie był wcale przedstawiony bankierowi na drugi dzień potem, kiedy ci go posłałem.
 — Niepodobna! — przerwała Matylda.
 — To dowiedzione. I w miejsce tego czeku przedstawiono dziś rano inny. Czy słyszysz? dziś rano, dziś!
 — Słyszę, ale nic nie rozumiem.
 Paweł mówił z uśmiechem ironicznym.
 — Zaraz się wytłomaczę.
 Nie miał czasu tego uczynić, bo silne szarpnięcie dzwonka rozległo się przy bramie i zatrzymało mu słowa na ustach.
 — Kto może przybywać o tej porze? — powiedział pan Langenois.
 — Zapewne mój brat — odrzekła Matylda.
 — Młody człowiek zadrżał i powtórzył:
 — Twój brat?
 — Przypuszczam. Uprzedził mnie w kilku słowach, że ma zamiar wyjechać w długą podróż i że przyjdzie mnie pożegnać.
 — Ah! — zauważył pan de Langenois ponurym głosem — przybywa wcale nie w porę.
 Matylda nie zrozumiała znaczenia tych słów i odrzekła:
 — Ja przypuszczam, że przybywa właśnie w samą porę. Wytłomaczy nam, co sobie życzysz wiedzieć i powie, jakim sposobem wymieniony czek nie był podniesiony aż do dzisiaj.