Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/377

 René poczuł mały dreszczyk po grzbiecie, ale do tego stopnia umiał zapanować nad sobą, że potrafił ukryć wzruszenie, odpowiedział więc najswobodniej:
 — No tak, ja je odebrałem i sam ci je odniosłem nazajutrz przed południem, musisz przecież pamiętać...
 Matylda zwróciła się do Pawła:
 — Widzisz... — powiedziała — dobrze mówiłam, że musi być jakieś nieporozumienie...
 Pan de Langenois, nie dosłyszawszy nawet tego, co powiedziała Matylda, odezwał się do Renégo z zapytaniem:
 — Czy jesteś pan pewien, że nie popełniłeś jakiej omyłki?
 — Jakąż omyłkę mógłbym popełnić, proszę pana? — odrzekł śmiało Jancelyn.
 — Ja właśnie pytam o to pana.
 — Niepodobna mi odpowiedzieć, nie wiedząc, o co chodzi.
 — Pytanie jest proste, nie chcesz go pan tylko zrozumieć... Muszę panu dopomóc zatem... W dniu oto wskazanym przez pańską siostrę i przez pana nie byłeś u mojego bankiera i nie przedstawiłeś, albo nie kazałeś przedstawić kasjerowi żadnego czeku na dwadzieściapięć tysięcy franków.
 — Ależ panie... — przerwał René.
 — Pozwól pan!... — odrzekł gwałtownie Paweł de Langenois. — Powtarzam, że pana tam nie widziano i że nie przysyłałeś nikogo!... Tymczasem dzisiaj rano podniesiono za okazaniem czeku, podpisanego przezemnie, albo raczej za mnie podpisanego... czterdzieścipięć tysięcy franków!... Czy pan słyszysz?...
 — Czterdzieścipięć tysięcy franków! — powtórzyła osłupiała Matylda, jakże to być mogło?...
 Paweł wyciągnął rękę ku Renému.
 — Co to jest, po raz drugi zapytuję pana?...
 Głos był wyraźny i ciężki. Wspólnik Rittnera nie stracił jednak pewności siebie.