Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/385

 W tej chwili jakiś młody człowiek przebił się przez tłum, jaki się zebrał na drodze, prowadzącej do palącego się domu, i zaczął wołać z nieopisanem w głosie przerażeniem:
 — Matylda! gdzie jest Matylda?
 — Jeżeli to o tej pani pan mówisz, oto jest — odrzekł Klaudjusz Marteau.
 Głowa zemdlonej spoczywała na ramieniu marynarza, Paweł de Langenois, zobaczywszy śmiertelną bladość młodej kobiety, zachwiał się i zbladł śmiertelnie.
 — Nie żyje! Nie żyje! — powtarzał.
 — Żyje, proszę pana — odrzekł Klaudjusz — zemdlona tylko...
 — Czy pewnym pan tego jesteś?
 — Najpewniejszym!... młoda pani nie ma nawet zadraśnięcia!... Wynieśmy ją tylko z tego tłumu, gdzie się można udusić, a niedługo przyjdzie do siebie...
 Ciekawi rozstąpili się przed odważnym wybawcą, który mógł nareszcie wydostać się za sztachety. Paweł de Langenois poszedł za nim. Stracił głowę zupełnie.
 — Gdzie ją zanieść — powtórzył — gdzie jej udzielić potrzebnej pomocy?
 — To nie będzie trudno — odpowiedział Klaudjusz Marteau. — Jeżeli pan chce pójść ze mną, umieścimy biedną panią w pewnem miejscu.
 — Gdzie?
 — U moich państwa... tu zaraz obok. Państwo są w dalekiej podróży... więc nikomu nie przeszkodzi. Zgadza się pan?
 — Z wdzięcznością. Idź, ja pójdę za tobą...
 Klaudjusz Marteau był siły tak nadzwyczajnej, że młoda kobieta, którą niósł na swych rękach, wydawała mu się lekką jak piórko i wcale też z nią nie zwalniał biegu. Najwyżej o czterysta lub pięćset kroków widać było posiadłość pana Delariviére, bankiera. Na wpół drogi, na bulwarze Sekwany, marynarz spotkał Laurenta, podążającego w stronę pożaru. Opowiedział mu co zaszło i zakończył temi słowy:
 — Dawaj pan pokój dla tej pani, panie Laurent...