Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/389

 — Jeżeli nie ciebie, to przynajmniej twojej siostry. Chciałem się dostać do jej domu i dowiedzieć się, gdzie cię spotkać mogę.
 — Domu mojej siostry już byś nie znalazł w tej chwili.
 — Jakto? nikt by nie mógł mi go wskazać?
 — Odwróć się i spojrzyj!?
 I wskazał gestem czerwoną łunę, która teraz wyraźnie ukazywała się ponad drzwiami.
 — Pali się! — wykrzyknął Rittner.
 — Widzisz przecie!
 — Ale cóż to ma za związek?
 — Najprostszy na świecie... To dom Matyldy się pali... a Matylda jest w domu... oto klucz od pokoju, w którym się znajduje, a pokój ma jedno tylko wyjście!
 Frantz zadrżał.
 — Przestraszasz mnie! — mruknął, wpatrując się w Renégo. Te dziwne słowa... to twoje pomieszanie, ta bladość twoja i krew na twarzy...
 — Paznokcie Matyldy poszarpały mi ciało...
 — Cóż się więc stało, powiadaj.
 — Opowiem ci, ale siadajmy do powozu i powracajmy do Paryża.
 Podczas kiedy powóz się toczył, René Jancelyn opowiedział Frantzowi ponury dramat, w którym odegrał tak straszną rolę. Nie pominął żadnego szczegółu. Doktor słuchał uważnie, a nareszcie rzekł:
 — Zdaniem mojem miałeś prawo uwolnienia się od tak wielkiego niebezpieczeństwa, a jeżeli Matylda wyratuje się z płomieni, najpierwszą jej czynnością będzie oskarżenie cię prokuratorowi Rzeczypospolitej.
 — Zapewne, ale się nie ocali, a ja nie mam wcale zamiaru czekać, aż przyjdzie po mnie policja...
 — Co zamyślasz zatem zrobić? — zapytał Frantz.
 — Zmienić, nie ociągając się, ojczyznę...
 — Opuszczasz Paryż i Francję?
 — I to zaraz jutro rano... Zresztą zamiar ten dojrzał we mnie od trzech dni stanowczo.