Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/397

 — Nigdy, mój kochany — zaczął Rittner — nigdy nie wdawałem się w podobne machinacje.
 René wzruszył pogardliwie ramionami.
 — Po co kłamać? — odrzekł — ja ze swej strony robiłem to samo.
 Frantz śmiać się zaczął.
 — Tak, to przynajmniej! — zawołał — — lubię taką otwartość!
 — U drugich — odrzekł René, ciągnąc dalej — bylibyśmy niedołęgami, jak ten poczciwy Fabrycjusz, gdybyśmy nie myśleli o przyszłości. Otóż ja odłożyłem około pięciukroć sto tysięcy franków, które umieściłem zagranicą. Przynoszą mi one dwadzieścia pięć tysięcy renty.
 René posiadał dwa razy tyle.
 — Wiesz, ile posiadam majątku — ciągnął René dalej — daj dowód równej szczerości i powiedz, ile ty posiadasz?
 — Może cokolwiek więcej niż pięćkroć sto tysięcy franków — odrzekł bez namysłu Rittner.
 Rzeczywiście posiadał trzy razy tyle.
 — A czy zadowolony jesteś z tej sumy? — zapytał René.
 — Przyznam ci się, że nie bardzo.
 — A tymczasem tak jak i ja pragniesz, albo raczej potrzebujesz dostatniego życia? Marzysz o przepychach, przyjemnościach?
 — Chciałbym wszystko posiadać i wszystko módz! — — mruknął doktor z błyszczącemi oczami.
 — Jeżeli więc dam ci sposób urzeczywistnienia twoich marzeń, co byś mi powiedział?
 — Powiedziałbym, że to niepodobna.
 — Ale jeźli znajdę sposób na to niepodobieństwo?
 — Wynalazłeś chyba może jaką kopalnię djamentów.
 — Nie... tylko to...
 René odwrócił dubeltowe dno swojego worka podróżngo, wyjął bilet pięćset frankowy i podał go Rittnerowi, jak przed chwilą podał mu paszport. Rittner pochwycił ten bilet, zaczął mu się przypatrywać i spojrzał na Renégo.
 — Nie rozumiesz? — rzekł ten ostatni.