Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/405

 — Wicehrabia de Langenois? — powtórzył Rittner. — Nie znam tego nazwiska... Czy zapłacił naprzód?
 — Za trzy tygodnie.
 — Dobrze... Zdasz pan rachunek z tych pieniędzy dokktorowi Vernier, mojemu następcy.
 Pomocnik skinął głową. Rittner mówił dalej:
 — Jakież objaśnienie dano panu o przebiegu choroby?
 — Pomieszanie zmysłów nastąpiło natychmiastowo.
 — Wskutek okropnego niebezpieczeństwa, pochodzącego z pożaru, w którym wyżej wspomniana osoba o mało nie zginęła.
 Zdziwiony Frantz nadstawił uszu.
 — Pożar! — wykrzyknął — dziś w nocy?...
 — Tak doktorze.
 — Gdzie?
 — W Neuilly.
 — A ta kobieta jak się nazywa?
 — Matylda Jancelyn, jeżeli nazwisko, ktore mi podano, jest prawdziwem.
 — Matylda Jancelyn! — mruknął osłupiały Rittner. — O! przypadek dziwne ma czasem kaprysy...
 — Pan zna nowo przybyłą? — zapytał pomocnik.
 — Tak mi się przynajmniej zdaje — odrzekł Frantz z przybraną obojętnością. — Będę zresztą niedługo wiedział o tem napewno, bo jak się tylko ubiorę, pójdę ją zobaczyć zaraz. A propos... mówiłeś mi pan, że wicehrabia de Langenois ma przybyć tutaj?
 — Tak jest, panie dyrektorze.
 — Kiedy?
 — Zdaje mi się, że dzisiaj.
 — To dobrze.
 Rittner wyskoczył z łóżka. Umył się zimną wodą i ubrał, a po kilku minutach szedł z młodym swym pomocnikiem do zabudowania warjatek. Najpierw kazał sobie otworzyć drzwi od celi Matyldy.
 — Czy to ta sama osoba, o której myślał pan dyrektor — zapytał młody doktor.