Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/422

ROZDZIAŁ XXXVI.

 Niedługo czekać przyszło na pierwsze oznaki sprawdzające przewidywania kapitana.
 Powietrze się ochłodziło. Morze, gładkie dotąd, zaczynało burzyć się pod tajemniczym jakimś naporem. Czarny punkt, o który tak się sprzeczano, zwiększał się coraz bardziej.
 Wiatr, który od rana dął z północy, przerzucił się nagle na północno-wschód i skręcał w stronę południowo-zachodnią, pędząc ów czarny punkt w stronę Albatrosa. Ptactwo morskie latało tuż nad wodą z piskliwym wrzaskiem.
 Fabrycjusz zeszedł z pomostu, żeby udać się do sali jadalnej. Na schodach spotkał doktora Bardy.
 — Szukałem pana, panie Leclére, odezwał się zacny lekarz do niego.
 — Czy ma mi pan co powiedzieć?
 — Naprzód dam panu lekarstwo, które wuj pański zażywać będzie tej nocy.
 Doktor trzymał w ręku flaszeczkę kryształową i tę podał Fabrycjuszowi.
 — W jakich dozach i w jakich terminach, zapytał, mam podać tę miksturę wujowi.
 — Powiem panu po odwiedzeniu chorego. Chodźmy do niego razem.
 — Służę ci, doktorze.
 Weszli do kajuty eksbankiera. Pan Delariviére przespał się troszeczkę. Na twarzy nie miał już takich jak poprzednio wypieków. Doktor zbadał puls i przekonał się, że gorączka stale opada. Doktor zwrócił się do Fabrycjusza i rzekł:
 — Punkt o ósmej podasz wujowi łyżeczkę lekarstwa, jakie wręczyłem panu; drugą łyżeczkę dasz mu pan o ósmej i pół — trzecią i ostatnią o dziewiątej.
 — Wykonam punktualnie polecenie.
 — Teraz, kochany pacjencie — dodał Bardy, ściskając rękę bankiera — nie pozostaje mi nic, jak tylko życzyć ci