Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/440

 — Nie — odrzekł doktor, potrząsając głową — panna Delativiére nie jest wcale warjatką...
 — Ani nie jest chorą?
 — Chciałbym państwa pocieszyć, ale nie mogę... Panna Edma jest chorą, bardzo chorą.
 — Niebezpiecznie?
 — Obawiam się o to...
 Grzegorz drżał na całem ciele, a łzy spływały mu po policzkach. Patrząc na zmienioną jego fizjognomję, można było myśleć, że w tem schronieniu obłąkanych, on sam obłąkał się także. Paula niemniej była wzruszoną. Młody człowiek ujął Rittnera pod rękę.
 — Gdzie ona? — zapytał.
 — W jednym z pawilonów w ogrodzie.
 — Prowadź nas pan do niej w tej chwili.
 — Ostrożnie kolego! To co zamierzasz uczynić jest bardzo nieroztropnem...
 Dlaczego?
 — Panna Delariviére jest tak osłabioną, że silne wstrząśnienie może ją zabić w ten moment.
 Grzegorz pobladł jak chusta.
 — Zabić! — powtórzył. — Ale co to za choroba.
 — Podejrzywam chorobę serca.
 — Nie, radość nie zabija! — rzekł stanowczo. — Nasza obecność będzie dla Edmy życiem, nie śmiercią. Chodźmy.
 — Skoro pan sobie życzy...
 — Chcę tego... biorę za wszystko odpowiedzialność...
 — To chodźmy...
 Rittner wyszedł z zabudowania warjatek. Paula i Grzegorz udali się za nim, jak również doktor pomocnik.
 Weszli do pawilonu. Przy drzwiach mieszkania Edmy Grzegorz zmuszony był się zatrzymać. Krew uderzyła mu do głowy i doznał zawrotu. Zaćmiło mu się w oczach i zatoczył się jak pijany. Paula po bratersku ujęła go za ręce i powiedziała pocichutku:
 — Odwagi! Pan Bóg opiekuje się nami.. Edma jest tutaj... i odnaleźliśmy Joannę...