Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/447

 Młody doktor zajął się kuracją Joanny, a różniła się ona w zupełności od kuracji, prowadzonej przez Rittnera.
 Edma bardzo go niepokoiła. Różnorodne wzruszenia, jakich doznawała od czasu wyjścia z pensjonatu Saint-Maude, aż do dnia dzisiejszego, szybko się rozwinęły i spowodowały ubytek krwi, nazywany anemią. Chociaż choroba uczyniła znaczne postępy, Grzegorz obiecywał sobie zwalczać ją energicznie.
 — Kochany doktorze — spytała Paula — wysiadając z powozu — cóż ci się stało dzisiaj?
 — Dlaczego mnie pani pyta o to?
 — Wczoraj zdawałeś się pan taki wesoły, bolesna przeszłość nie istniała dla ciebie. Dzisiaj wyglądasz smutno, straciłeś energję, jesteś jakby zniechęconym.
 — Zniechęconym nie, ale zmartwionym jestem trochę — odrzekł Grzegorz.
 — Z jakiego powodu?
 — Dużo się zastanawiałem i bardzo jestem zaniepokojony.
 — Spowodu Edmy?
 — Właśnie. Biedne dziecko tyle wycierpiało. Słyszałaś pani, mój poprzednik zapewniał nas, że jest słabą i nie mylił się, nie przesadzał wcale.
 — Wielki Boże! co pan mówisz?
 — Niestety! prawdę szczerą.
 — Czy jest jakie niebezpieczeństwo?
 — Lada moment przyjść może.
 — Jednakże wyleczysz pan Edmę?
 — Może przy pomocy Bożej moje starania i poświęcenie przyjdą z pomocą nauce.
 — Pan Bóg ci dopomoże, doktorze. Edma musi żyć, aby być szczęśliwą.
 Grzegorz uścisnął ręce panny Baltus, która odezwała się po chwili.
 — A pani Delariviére? Cóż pan o niej sądzi? Czy się stan jej pogorszył?
 — Przeciwnie. Pani Joanna, przy kuracji, jaką dziś rozpocząłem, a która ją wzmacniać będzie, niezadługo potrafi