Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/450

 — Przychodzę, proszę pana, dowiedzieć się o osobę bardzo mi drogą...
 — O pannę matyldę Jancelyn?
 — Tak... Czy nie polepszyło się tej nieszczęśliwej?
 — Wskutek energicznych środków jest maleńka zmiana na korzyść.
 — Czy to polepszenie będzie coraz większe? — zapytał żywo pan Langenois?
 — Nie wiem. Kilka pytań, na jakie pan raczy mi odpowiedzieć, pomogą mi do sformułowania stanowczej opinii.
 — Niech pan z łaski swej zapytuje... Odpowiem, jak będę mógł najlepiej.
 — Przyczyną warjacji, jak mi mówiono, było ogromne przerażenie podczas pożaru?
 — Wpłynęło to ostatecznie, ale przed tem jeszcze umysł jej zaniepokojony został zajściem pomiędzy mną a jej bratem, zajściem bardzo drażliwem, przy którem była obecną...
 — W kwestji pieniężnej, nieprawda?
 Paweł de Langenois spojrzał na doktora zdziwiony.
 — Tak, proszę pana! Ale skąd pan wie o tem?
 — Z niektórych słów, jakie panna Jancelyn wymawia podczas napadów... Powtarza nieustannie liczbę dwudziestu tysięcy franków... Czy panowie rzeczywiście mówili o tej sumie?
 — Tak panie... Szło o czek, dany przezemnie pannie Jancelyn, o czek, który sfałszowano i powiększono sumę.
 — Fałszerstwo! — wykrzyknął Grzegorz.
 — Nie, panie, pomyłka tylko — odrzekł żywo pan de Langenois.
 Młody doktor spojrzał badawczo w oczy wice-hrabiego. Zrozumiał odrazu, że z jakiejkolwiek przyczyny, może z obawy skompromitowania Matyldy, wicehrabia nie powiedział prawdy, ale także odrazu zrozumiał, że niepodobnaby mu było przyznać się do tego, co pragnął utaić... To też nie nalegał i wypytywał dalej...