Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/451

ROZDZIAŁ XLII.

 — Oprócz tej cyfry dwudziestu tysięcy franków — ciągnął Grzegorz Vernier — panna Jancelyn wspomina pewne nazwisko, o którem może od pana dowiem się bliższych szczegółów.
 — Cóż to za nazwisko? — zapytał wice-hrabia.
 — Nazwisko Fryderyka Baltusa.
 Pan de Langenois potrząsnął głową.
 — Nie mogę panu nic powiedzieć... Raz tylko jeden podczas nocy, kiedy się paliło, usłyszałem pannę Matyldę, wymawiającą to nazwisko. Nie znam go jednak zupełnie... Nic w tem nie ma dziwnego, całą młodość moją przepędziłem na wsi, a w Paryżu mieszkam dopiero od kilku miesięcy...
 — Panna Jancelyn jest paryżanką?
 — Tak, panie.
 — Miała wiele znajomości?
 — Bardzo dużo — odrzekł wice-hrabia — za dużo nawet — dodał z westchnieniem.
 — Nie chciałbym panu powiedzieć nic obrażającego — ciągnął Grzegorz — a jednakże muszę to powiedzieć. Panna Jancelyn należała do... do... wykolejonych...
 — Zanim mnie poznała...
 — Wyobraź pan sobie, że do tego nazwiska Fryderyka Baltusa odnosi się historja zupełnie podobna, o jakiej mi pan powiedziałeś...
 — O podobnym czeku?
 — Tak, panie...
 — Przez tego Fryderyka Baltusa?
 — Nie, ale na jego zlecenie.
 — Czy spostrzeżono fałszerstwo?
 — Po wypłaceniu.
 — I cóż wynikło z tego wykrycia?
 — Fałszerz się przeląkł i dla odzyskania czeku zamordował człowieka.
 — Morderstwo? — powiedział z oburzeniem wice-hrabia.
 — Tak.
 — A morderca został przytrzymany?
 — Nie.