Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/452

 — Ależ to okropne!
 — Tem okropniejsze, że zamiast tego łotra, ścięto nieszczęśliwego, który według wszelkiego prawdopodobieństwa był zupełnie niewinny.
 Zapanowało chwilowe milczenie. Pan de Langenois głęboko się zadumał.
 Grzegorz mówił dalej:
 — Więc panna Jancelyn ma brata?
 — Tak, panie.
 — Czy wie, że siostra zwarjowała?
 — Nie wiem...
 — Nie zawiadomiłeś go pan?
 — Zaledwie że go znam, proszę pana... Widziałem go wszystkiego dwa razy u panny Jancelyn.
 — Miałeś pan z nim jednak rachunki, skoro omyłka na dwadzieścia tysięcy franków mogła się zakraść w jednym z czeków...
 — Nie mówiłem panu o tem — odrzekł Paweł Langenois. — Rachunki, o jakich mowa, miały miejsce pomiędzy bratem i siostrą... Omyłka na moją krzywdę powstała wskutek szczególnej okoliczności.
 — Podrobienie czeku to jest fałszerstwo. które panu podoba się nazywać omyłką... Jeżeli tak nalegam niegrzecznie, to tylko dlatego, że tym tylko sposobem natrafić mogę na ślad nędznika, o którym przed chwilą panu mówiłem.
 — Nic nie rozumiem...
 — Nadejdzie może czas, że pan wszystko zrozumiesz...
 — Podejrzywa pan brata Matyldy o zbrodnię?
 — Nie oskarżam nikogo, tylko szukam.
 — Ja, proszę pana, tylko mogę mu powtórzyć, że brat panny Jancelyn był mi zupełnie prawie nieznanym. Stosunek z nim był mi bardzo wstrętnym. Widziałem go dwa razy... Jeżeli zawinił względem mnie, wybaczam mu i gorzko żałuję, że sprzeczka z nim przyczyniła się do takiego nieszczęścia Matyldy...
 — Czy nie może mi pan powiedzieć, gdzie znajdę pana Jancelyn?