Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/454

 — Ten René, to kiep pierwszego rzędu, ale zdaje mi się nieprawdopodobnem, aby mógł należeć w jakikolwiek sposób do zabójstwa Fryderyka Baltusa... Fałszerz to prawda... zanadto był tchórzem, aby mógł napadać...
 Paula czekała z niecierpliwością na Grzegorza.
 — I cóż? — zapytała — czy pan de Langenois odjechał?
 — Tak jest, proszę pani.
 — Zapytywałeś go, doktorze, o tę młodą kobietę?
 — Badałem go niby sędzia śledczy oskarżonego.
 — Czy mógł pana objaśnić, skąd ta nieszczęśliwa wymieniła nazwisko mojego brata?
 — Nie, proszę pani... Nic nie wie o tem zupełnie, ale za to opowiedział mi inne rzeczy dziwne, mające pewne dla mnie znaczenie.
 — Co takiego?
 Grzegorz powtórzył dosłownie Pauli Baltus rozmowę swoją z wice-hrabią Pawłem de Langenois.
 — Mnie się to także wydało bardzo dziwnem — zauważyła sierota, gdy doktor skończył. — Cóż pan zamyśla zrobić?...
 — Najprzód dowiedzieć się, kto jest właściwie ten pan René Jancelyn i czy naprawdę Paryż opuścił...
 — Cóżbyś pan wnosił z tego wyjazdu?
 — Poprostu, że obawiał się niebezpieczeństwa, które mu żagrażało. Nie wypytuj mnie pani w tej chwili, nie mogłem jeszcze dokładnie zebrać myśli, ale zastanawiam się nad tem i wkrótce będę mógł skutecznie działać w nowym swoim zawodzie, bo pokazuje się — dodał z uśmiechem — że urodziłem się na policjanta, a zostałem lekarzem... Jakże się miewa kochana Edma?
 — Dobrze, doktorze, wzywa cię właśnie do siebie.
 — Czy pani Delariviére jest przy córce?
 — Tak, i jeżeli pan pozwoli, poprowadzę ją po obiedzie do ogrodu.
 — Pani jesteś bardzo łaskawą i dobrą. Pani Delariviére naprawdę będzie miała anioła przy sobie.