Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/458

 — O! panie Marteau — zawołała wzruszona kobieta — jaki pan dobry!
 — Nie tak bardzo... zabieraj pani pieniądze... Nie chcąc ich przyjąć, zrobiłabyś mi pani prawdziwą przykrość. Teraz zabierzemy się do śniadania, bo czas nagli.
 W pół godziny później mały Piotr żegnał się z matką, nie bez obfitych łez z jednej i drugiej strony. A w godzinę później Piotruś, w ubraniu pomocnika okrętowego wraz z Klaudjuszem byli w drodze do Neuilly.
 Klaudjusz podczas drogi myślał o pani Tallandier i o pewnych tajemniczych słowach, wymienionych przez dziecko.
 — Więc, mój chłopcze — odezwał się nagle — zarządziłeś z pierwszej miesięcznej pensji ofiarę na odprawienie mszy świętej?
 — Tak, panie Klaudjuszu.
 — Czy zdarzyło ci się to poraz pierwszy?
 — Nie, proszę pana... mama co miesiąc mszę zakupuje...
 — Zawsze za twojego ojca?
 — Tak, panie, za ojca...
 — Ależ mówiłeś przecie, że masz nadzieję zobaczyć go kiedyś?...
 — Zapewne, że mam nadzieję i wierzę w to nawet z całej duszy, bo kocham gorąco biednego tatusia.
 — Więc żyje?
 — Mama myśli, że nie, ja utrzymuję, że żyje.
 — I nie wiecie nic, co się z nim stało?
 — Nie, panie Klaudjuszu.
 — Zniknął?
 — Tak.
 — Dawno?
 — Od kilku miesięcy...
 — Jakże się to stało?
 — Byliśmy bardzo biedni... Ojciec pojechał zagranicę, ażeby zarobić tam trochę pieniędzy i przytrafiło mu się nieszczęście.
 — Jakie nieszczęście?