Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/46

 Mały baron wyciągnął pugilares i pokazał właścicielce hotelu dwa bilety stofrankowe.
 — Kiedy nie mam wcale pokoju — lamentowała ostatnia.
 — Za trzysta franków, pani Lariol... za trzysta franków! — zawołał Pascal i dołączył trzeci bilet.
 Pokusa była nie do zwalczenia.
 — Dajesz pan tyle? — zapytała.
 — Aha! prawda wychodzi na jaw!... Masz pani zatem pokój?
 — No, jest niby jeden na trzeciem piętrze... ale go obiecałam właśnie wczoraj...
 — Czy wzięła pani zadatek?
 — Nie.
 — No, więc bierz go pani odemnie i układ skończony. Dawaj nam pani klucze, a pieniądze schowaj do kieszeni.
 Pani Lariol wzięła bilety bankowe, ładnie się ukłoniła i szepnęła:
 — Niech mi pan wierzy, że to wcale nie pieniądze mnie zdecydowały.
 — Przekonani jesteśmy o tem — odrzekli wszyscy czworo ze śmiechem.
 — A na dowód — ciągnęła gospodyni — ośmielę się państwu kazać podać wino szampańskie.
 — Przyjmujemy chętnie i wypijemy zdrowie pani najlepszym Cliquot, jaki się w jej piwnicy znajduje... Będzie to szyk prawdziwy.
 Tiennetta przyszła z zawiadomieniem, że śniadanie podane
 — No, żywo do stołu — odezwała się Matylda — a po południu spacer czołnem po Sekwanie... Przepadam za pływaniem czołnem i za łowieniem ryb na wędkę.
 Pozostawmy naszych gości przy stole i gdy delektować się będą potrawką z węgorzy, powróćmy do pana Delariviére, któregośmy zostawili przy łożu żony.
 Joanna spała ciągle jeszcze. Sen jej był coraz spokojniejszem. Chwilami niewyraźny uśmiech ukazywał się na ustach i rozjaśniał łagodne jej rysy. Bladość twarzy zeszła zupełnie.