Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/461

 Znakomity uczony skłonił się Pauli i po przyjacielsku uścisnął ręce Grzegorza, uszczęśliwionego i dumnego z odwiedzin tak znakomitego uczonego.
 — Pozwól mi, czcigodny profesorze, przedstawić sobie pannę Baltus, która, poznawszy mnie zaledwie, zdecydowała się powierzyć mi znaczną sumę na kupno tego zakładu.
 — Winszuję pani — rzekł profesor — bo że nigdy fundusze jej nie były lepiej pomieszczone za to zaręczam uroczyście. Z mojej strony, a także w imię nauki dziękuję pani, żeś dopomogła doktorowi Vernier.
 Paula zarumieniła się trochę, słysząc te słowa, a profesor V. mówił dalej:
 — Tak więc, kochany uczniu, ustaliłeś się już zupełnie.
 — Zupełnie, panie profesorze.
 — Rozpocząłeś praktykę?
 — Rozpocząłem, profesorze.
 — I masz u siebie osobę, o której wspominasz w swoim memorjale?
 — Tak, profesorze...
 — Czy prowadzisz jej kurację podług tego, coś mi napisał?
 — W zupełności.
 — Czy dotąd rezultaty są dobre?
 — Tak mi się zdaje...
 — Przekonamy się o tem; wizyta moja ma podwójny cel, chciałem ci powinszować i zobaczyć chorą przed stanowczą odpowiedzią na twoje pytanie.
 — Owszem, niech szanowny profesor raczy się przekonać.
 — Czy napady majaczenia są częste?
 — Powtarzają się coraz rzadziej i coraz słabiej.
 — Czy miema je dwa do trzech razy dziennie?
 — Nie, raz tylko na dwa dni...
 — O jednej i tej samej porze?
 — Tak.
 Doktor V. zmarszczył czoło. Paula i Grzegorz czekali zaniepokojeni.
 — Kochany profesorze — powiedział Grzegorz — te ostatnie napady zaniepokoiły cię, wszak prawda?