Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/462

 — Tak... obawiam się, aby nie były to symptomata niebezpieczne...
 — Obawiasz się może, aby szybkie polepszenie nie przeszło w stan chroniczny?
 — To właśnie miałem na myśli...
 — W takim razie — odezwała się Paula — nie byłoby nadziei wyleczenia?
 — Niestety! proszę pani — odrzekł stary profesor. — Bo zupełne sparaliżowanie mózgu nie pozwoliłoby mu odzyskać władzy i w bardzo krótkim czasie śmierć by sprowadziło.
 Paula Baltus pobladła.
 — Czy pani Delariviére jest kuzynką pani? — zapytał.
 — Nie, kochany profesorze. Ale pannie Baltus bardzo zależy na tem, ażeby pani Delariviére zdrową była.
 I Grzegorz opowiedział w krótkości dlaczego Pauli chodziło tak bardzo o wyleczenie Joanny. Doktor V. wysłuchał opowiadania z głęboką powagą.
 — Rozumiem panią i podzielam obawę. Nie chcę jej przedłużać ani chwili.
 — Chodźmy zaraz do pani Delariviére.
 — Powiedz mi, kochany uczniu, jaki jest zwykły stan moralny chorej?
 — Głęboka melancholja.
 — A stan fizyczny?
 — Zadawalniający, dobrze zbudowana, bardzo nerwowa i nadzwyczaj wrażliwa.
 — Czy błyski przytomności pojawiają się czasami?
 — Rzadko i przechodzą tak szybko, iż nie można nawet napewno nic co do tego powiedzieć.
 — Dobrze, wiem już dosyć. Prowadź mnie do chorej.
 — Następnie szanowny profesor raczy zjeść z nami śniadanie, nieprawda?
 — Z całego serca.
 Panna Baltus wyszła dla wydania rozkazów, ale prawie zaraz powróciła.
 Na progu pokoju Joanny doktor V. się zatrzymał.
 — Czy pani Delariviére widuje pannę Baltus?