Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/469

 — I nikt nie był?;
 — Nie... Zapewne wszyscy musieli wiedzieć o pańskiej podróży.
 — To dziwne — pomyślał Fabrycjusz — ani René ani Rittner nie byli dowiedzieć się o mnie. Co to może znaczyć?
 Stróż mówił dalej:
 — A! zapomniałem... Przyniesiono wezwanie wniesienia podatku. Pana nie było, więc go uiściłem.
 — Dobrze... Podaj mi rachunek.
 — Niema nic pilnego, proszę pana.
 — Laurent pozostawił ci klucze moje?
 — Tak jest, proszę pana... Były mi koniecznie potrzebne dla pokazywania lokatorom, poszukującym mieszkania.
 — Daj mi je... Potrzebne mi na parę godzin.
 — Służę panu...
 Młody człowiek przeszedł podwórze, schował do szafki w murze walizkę swoją i dla większego bezpieczeństwa zasunął jakimś meblem, zamknął mieszkanie, wsiadł spowrotem do powozu i kazał się zawieźć na ulicę Taitbout № 9.
 Jak wiemy mieszkał tam René Jancelyn przed wyjazdem Fabrycjusza.
 Tego samego dnia o tej prawie godzinie, kiedy Leclére dojeżdżał do stacji, Grzegorz Vernier opuszczał Auteuil, ażeby się udać do Paryża i zrobić wszystko, co tylko będzie możebne, dla zobaczenia René Jancelyn.
 Panna Matylda Jancelyn, powierzona jego staraniom, dostarczała mu doskonałego pretekstu dla zaznajomienia się z bratem. Paweł de Langenois wskazał mu ulicę, ale nie wiedział numeru. Chodził od domu do domu, rozpytując stróży.
 — Nie znamy — odpowiedziano mu wszędzie.
 Pod numerem dziewiątym powtórzył pytanie, stróż mu odpowiedział, że zna Jancelyna doskonale.
 — Czy zastałem go w domu?
 — Nie, proszę pana, już tu nie mieszka... Są rzeczy tutaj jeszcze, ale sam pan René wyjechał...
 — A kiedy ma powrócić?
 — Wcale nie ma powwracać...