Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/470

 — Skądże to wnosisz?
 — Z listu, jaki otrzymałem dzisiaj rano. Poleca mi sprzedać rzeczy, zapłacić komorne, a resztę jaka zostanie, zabrać dla siebie tytułem gratyfikacji.
 — A! — odezwał się Grzegorz zawiedziony — a z jakiego kraju list jest datowany?
 — Z Szwajcarji.
 — Pan Jancelyn jest w Szwajcarji?
 — Ładny to kraj podobno... — odrzekł stróż. — Ja, jak się pan domyśla, nie widziałem go nigdy w życiu, bo nie mam czasu na podróże...
 — Od jak dawna pan Jancelyn u was mieszkał?
 — Od trzech lat blisko.
 — Dobrym był lokatorem?
 — Śmietanka, panie!... Prawdziwa śmietanka... Komorne płacił regularnie, a porządny jak panienka. Wracał wprawdzie czasami trochę późno, to jest bardzo rano, ale przecież młodość musi szumieć!...
 — A co robił pan Jancelyn?
 — Jakto, co robił?
 — Tak, jakie było jego zajęcie, fach?
 — Bawił się tylko i używał przyjemności. Przypuszczam, że musiał pobierać rentę...
 Młody doktor zrozumiał, że się niczego nie dowie, bo stróż sam nic nie wiedział.
 — Dziękuję... — rzekł.
 Grzegorz, wychodząc ze stancyjki stróża, spotkał się z jakimś młodym człowiekiem w grubej żałobie, wchodzącym w bramę. Usunął się, żeby go przepuścić, spojrzał nań i zdawało mu się, że go zna, że go gdzieś widział.
 Nowo przybyły, którym był nie kto inny, tylko Fabrycjusz, zapytał tak samo jak i Grzegorz.
 — Czy pan René Jancelyn jest w domu?
 Doktor zadrżał, przystanął i nadstawił uszu.
 Stróż taką samą dał odpowiedź, jak poprzednio.