Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/471

 — Wyjechał! — wykrzyknął Fabrycjusz — wyjechał i nie ma już powrócić!.. To coś szczególnego!
 A sam do siebie:
 — Bał się... i uciekł... Co się stało?.. Rittner tylko będzie mnie mógł objaśnić w tym względzie, ale zanim pójdę do Rittnera, chciałbym się zobaczyć z Matyldą. Może ona będzie coś wiedzieć?
 Niespokojny i zamyślony skierował się ku bramie. Grzegorz czekał nań, skłonił mu się i powiedział:
 — Zapewne pan tak jak i ja zdziwiony jest nagłym odjazdem pana Jancelyn?
 Bał się własnego cienia; wszystko mu się wydawało podejrzanem, a jak wiemy, takie usposobienie jego umysłu było całkiem naturalnem.
 — Myli się pan — odpowiedział sucho. — Nie znam wcale pana Jancelyn.
 — Zdawało mi się, że pan o niego pytał — odrzekł śmiało doktor.
 — Rzeczywiście, że się pytałem... Przybywam z podróży. Przyjaciel pana Jancelyn prosił mnie, ażebym go uprzedził, iż w krótce przyjedzie.
 Rzekłszy to, Fabrycjusz ukłonił się i skoczył do czekającego powozu.
 — Bulwar włoski — zawołał na stangreta — narożnik Chaussée d’Antin.
 Powóz odjechał. Grzegorz pozostał na trotuarze.
 Krótka odpowiedź, jaką zbył go nieznajomy, zaintrygowała go trochę.
 — No — powiedział sobie po chwili — coś bardzo jest jakieś tajemnicze życie tego pana Renégo Jancelyn. Nic na teraz się nie dowiem, ale bardzo się obawiam, czy ta tajemnica nie ukrywa jakich rzeczy ohydnych a może nawet kryminalnych... Przyjdzie czas, że się wszystko wyjaśni.
 I doktor, którego nic już w mieście nie zatrzymywało, powrócił do Auteuil, gdzie oczekiwały nań Edma i Paula.