Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/478

 — Mam nadzieję.
 — Ja w to wierzę niezachwianie.
 — Czy nie dowiadywał się też kto o mnie w czasie nieobecności mojej?
 — Były dwie tylko osoby, proszę pana. Najpierw jakaś pani bardzo dystyngowana i bardzo ładna, jak mi się zdaje, lubo była mocno zawoalowana. Następnie jakiś młody pan, również dystyngowany. Pytali o pana Delariviére.
 — Co im odpowiedziałeś?
 — Że pan bankier wyjechał zagranicę.
 — A o mnie nic nie mówili?
 — Nic a nic, proszę pana.
 — Nie masz mi nic więcej do powiedzenia?
 — Chyba to tylko, że w początkach tego miesiąca mieliśmy pożar w pobliżu.
 — No, no, pożar?...
 — Tak, panie. Spłonął piękny domek przy rogu Windsor. Poczciwy nasz Klaudjusz Marteau odznaczył się przy tej sposobności.
 — W jaki sposób?
 — Wydobył z płomieni z narażeniem własnego życia właścicielkę pałacyku, młodą kobietę, na pół już nieżywą i nieprzytomną prawie.
 — Młodą kobietę? — powtórzył Fabrycjusz, przypominając sobie to, co posłyszał przed chwilą od Pascala de Landilly. — Młodą kobietę, która z przestrachu zmysły postradała? Stało się to przed ośmiu dniami?
 — Tak jest, proszę pana. Leżała tu na łóżku pańskiem z jakie dwie, trzy godziny, zanim nie przybył doktor z Courbevoie. Uważałem za konieczne zgodzić się na to chwilowe schronienie ze względów ludzkości.
 — Postąpiłeś poczciwie i rozumnie. Czy też nie wiesz przypadkiem nazwiska tej kobiety?
 — Nie panie. Ale wiem nazwisko młodego pana, który jej towarzyszył, i którego rozpacz wstrząsała mną do głębi.
 — Któż to jest ów młody człowiek?
 — Wice-hrabia de Langenois.