Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/482

 — Wyborne...
 — Doskonale... Zdrowie to rzecz najważniejsza. We dwa dni po pańskim wyjeździe zainstalowałem się tutaj. Otrzymałem z prefektury to, o co pan był łaskaw mi się wystarać... i bardzo jestem za to wdzięcznym...
 — Nie mówmy o tem... Jakże ci się tutaj podoba?...
 — Potrzeba by być dziwnie wymagającym, ażeby się nie podobało... To prawdziwy raj ten dom pański. A polubiliśmy się okrutnie z panem Laurentem, zresztą ja gdy tylko mogę zajmować się wioślarstwem, to czuję się już zupełnie szczęśliwym... Czy pan stąd widzi statki, jakie pokupowałem?
 — Zdaje mi się, że dobrze wybrane...
 — Ah! panie, niczego nie zaniedbałem, ażeby panu dogodzić... Zdaje mi się, że jak pan bliżej się przyjrzy, to będzie zupełnie zadowolony. Nie mogłem wyszukać nic lepszego.
 — Zaraz je będę podziwiał. Chodźmy.
 Fabrycjusz zeszedł ze schodów, wsiadł do małego czółenka, a Klaudjusz go obwiózł dookoła całej przystani.
 — I cóż, proszę pana? — zapytał eks-marynarz.
 — Przepyszne!
 Klaudjusz Marteau zatarł ręce z radości.
 Fabrycjusz wskazał na małego Piotra, który skłoniwszy mu się, nie zaprzestał swej roboty.
 — To chłopiec, którego przyjąłeś do pomocy, jak mi mówił Laurent?
 — Tak jest, proszę pana... Myślałem, że się pan nie będzie o to gniewał, chociaż to podniesie trochę wydatki. Dzielny to chłopak i dobrze zasłuży na swój kawałek chleba.
 — Masz rację, pochwalam cię i na dowód mojego szczególnego zadowolenia podnoszę ci pensję do stu sześćdziesięciu franków miesięcznie.
 — Pan jest za bardzo łaskaw dla mnie! — wykrzyknął Klaudjusz, a w duszy dodał sobie — takim przesadzonym dobrodziejom nie można nigdy dowierzać.
 — Wiele lat ma ten chłopiec? — zapytał Fabrycjusz.
 — Dziesięć lat z górą, proszę pana.
 — Skąd pochodzi?