Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/483

 — Napewno nie wiem... Matka jego mieszka w Charenton. Piotruś mu na imię.
 — To dostateczne... Dowieź mnie teraz do brzegu.
 Klaudjusz spełnił polecenie. Fabrycjusz wsiadł do drugiego czółna i jakby nagle zmieniając zdanie, zawołał:
 — Nie, zawieź mnie najprzód na koniec tej wyspy, którą tam widać... naprzeciwko nas... Chcę się przyjrzeć, czy z bliska jest również tak malownicza, jak z daleka.
 — Dobrze, proszę pana.
 — No więc — odezwał się Leclére, skoro odpłynęli od brzegu, opuściłeś Melun bez żalu?
 — Bez najmniejszego żalu, proszę pana.
 — Nie robiono ci żadnych trudności ani w biurze policji, ani w prefekturze, co do paszportu?
 — Żadnych a żadnych, proszę pana. Poszło wszystko bardzo prędko. Za silną miałem widocznie protekcję. Pan musi mieć stosunki ogromne.
 — Stawiłeś się bez obawy przed władzą?
 — Trochę mnie to kosztowało w pierwszej chwili, ale skoro było potrzeba...
 — Nie lubisz wykonawców sprawiedliwości. Mówiłeś mi to kiedyś, kiedy mnie woziłeś czółnem z damami i opowiadałeś pewną historję.
 — Aha!... mam go — pomyślał Klaudjusz — chce grunt wymacać...
 A głośno z naiwną miną zapytał:
 — Jaką historję, proszę pana?
 — Jakto, nie przypominasz sobie?
 — Doprawdy, że nie! Pan wie, że ja lubię dużo gadać, że z natury jestem trochę gadułą. Widziałem tylu ludzi, słyszałem tyle historji, że nie przypominam sobie, o czem mówiłem wtedy.
 — Przypomnę ci, jak to było.
 — Jeżeli pan tak łaskaw.
 — Było to we wilją stracenia w Melun tego na śmierć skazanego, a ty wygłaszałeś swoją osobistą opinję w tej sprawie. Czy sobie teraz przypominasz?