Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/49

 — A! to ty doktorze! — wykrzyknął uradowany, zobaczywszy Grzegorza. — Chodź, chodź, przypatrz się swojemu dziełu! Nasza chora się przebudziła i oczekuje z niecierpliwością, aby ci podziękować...
 Młody człowiek z uśmiechniętą twarzą zbliżył się do łóżka.
 Pani Delariviére podała mu rękę i szepnęła wzruszona:
 — Ocaliłeś mi życie, doktorze... dziękuję za siebie i za tych, co mi są drodzy, dziękuję z całej duszy.
 — Grzegorz znowu zadrżał, widząc młodą kobietę ożywioną, a szczególniej posłyszawszy jej głos.
 — Te same oczy — pomyślał sobie — to samo spojrzenie, ten sam głos! Niepodobna, aby te dwie kobiety były dla siebie obce.
 A głośno siląc się na spokój, dodał:
 — Spełniłem tylko swój obowiązek, łaskawa pani i szczęśliwy jestem, że mi się udało.
 Przyłożył palec do pulsu delikatnej rączki chorej.
 — Nie ma już gorączki, nieprawda? — zapytał pan Delariviére.
 — Nie, ale puls jest jeszcze trochę nieregularny. Co pani w tej chwili doświadcza?
 — Żadnego bólu, ale ogromne osłabienie!
 — Czy głowa ciąży pani?
 — Więcej niż przed chwilą.
 — Czy nie czuje pani apetytu?
 — Nie...
 — Potrzeba się jednakże czem posilić... Powiem pani Lariol, ażeby przysłała jakiego buljonu.
 — Jak długo doktorze, trwać będzie moja rekonwalescencja?
 — Dwa albo trzy dni wystarczą bodaj do zupełnego wyzdrowienia.
 Na twarzy pani Delariviére odbił się wyraz bolesny.
 — Jeszcze trzy dni nie zobaczę mojej córki — szepnęła — nie starczy mi chyba odwagi...
 — A czemużby — odezwał się żywo bankier — dziecko nasze nie miało przybyć tutaj?