Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/492

 Fabrycjusz poszedł do parku, tak sobie rozmyślając:
 — Rittner zrozumiał mój list i dotrzymał słowa. Edma i jej matka już nie istnieją. Ja sam zatem jestem spadkobiercą.
 Służący, zawiadomiony dzwonkiem, oczekiwał przed pawilonem.
 — Pan chce się widzieć z panem dyrektorem? — zapytał.
 — Tak.
 — Zaraz go pójdę uprzedzić. Niech pan raczy wejść.
 Po chwili ukazał się Grzegorz.
 Obaj skłonili się i stanęli zdziwieni naprzeciw siebie,
 — To ten, co go spotkałem na ulicy Taitbout, — pomyślał Fabrycjusz. — Miej się na baczności!
 — To ten jegomość, co się pytał o Renégo Jancelyn, — pomyślał Grzegorz.
 Głośno zaś powiedział:
 — Pan pragnął widzieć się ze mną?
 — Tak jest, proszę pana, — odrzekł siostrzeniec pana Delariviére — i zaraz panu wytłumaczę dla czego, niech mi pan tylko najprzód pozwoli się zapytać, czy to nie pana spotkałem wczoraj przy ulicy Taibout?
 — Tak, to ja byłem i także od razu pana poznałem.
 — Jakie to dziwne często trafiają się przypadki, — powiedział Fabrycjusz z uśmiechem. — Nie spodziewałem się, że pana dzisiaj zobaczę, bo wszak pan jest doktorem Vernier, dyrektorem tego zakładu?
 Grzegorz skinął głową potakująco. Fabrycjusz ciągnął:
 — Nie do pana właściwie przyszedłem, lecz do pańskiego poprzednika. Tak, jak wczoraj panu wspominałem, powróciłem dopiero co z dalekiej podróży i nic nie wiedziałem, że pan Rittner odstąpił zakład.
 — Jestem jego posiadaczem od dni dwunastu.
 — Zdziwiłem się bardzo, gdym posłyszał od szwajcara o tej zmianie.
 — Czy przyszedłeś pan do pana Rittnera, jako do przyjaciela, czy też jako do dyrektora domu zdrowia?