Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/503

 Fabrycjusz słuchając tego opowiadania, z wielką zaledwie trudnością zachować mógł spokój pozorny. Czuł, że blednieje i drży. Chwilami serce bić mu przestawało, a krew ścinała się w żyłach.;
 — Mieliśmy dużo zawodów... — odezwał się doktór Vernier, skoro skończyła Paula. — Już, już zdawało nam się, że obejdziemy się bez Joanny.
 — Doprawdy?... — szepnął wystraszony Fabrycjusz. — Pochwyciliście jaką nitkę przewodnią?
 — Przynajmniej tak nam się zdawało.
 — A cóż to było takiego? Jaki dowód? Jaki świadek?
 — Tym dowodem, tym świadkiem był rewolwer, którego morderca użył do spełnienia zbrodni.
 Pomimo całego panowania nad sobą, młody człowiek zbladł, jak chusta i był bliskim omdlenia.
 Zaledwie potrafił wymówić zapytanie?
 — Mieliście ten rewolwer?
 — Tak...
 — Czy nie złożono go w sądzie z innemi dowodami?
 — Złożono, ale prokurator rzeczypospolitej kazał go nam wydać, wiedząc, jaki mamy z niego zrobić użytek.
 — A cóż to miał być za użytek? Czegoście się spodziewali?
 — Przypuszczałem — odrzekł Grzegorz — przypuszczałem, że właściciel fabryki broni, z której pochodził rewolwer, potrafi mnie objaśnić, przez kogo był kupiony. Rewolwer przyozdobiony był herbem, którego brak na posiedzeniu sądowem skonstatowano. Na herbie były zapewne litery, spodziewałem się odszukać grawera.
 — I cóż? — zapytał dyszący ledwie Fabrycjusz.
 — I nic — odrzekł doktór — nitka tu się przerwała. Fabrykant tak wiele sprzedał rewolwerów podczas wojny w 1870 r., że nie mógł mi dać żadnego objaśnienia. Musiałem zaprzestać dalszych poszukiwań. —
 Fabrycjusz odetchnął swobodniej.
 — Kochana Paulo — rzekł, zmuszając usta do uśmiechu — gorączka zemsty, jaką w duszy mojej zapaliłaś