Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/514

 — Kiedy pan każe?
 — Zacznij zaraz jutro...
 — Dobrze, niech będzie jutro...
 — Ja cały dzień będę nieobecny... a może i przez całą noc tu nie będę... Postaraj się, abym za powrotem, mógł już posiąść tajemnicę Klaudjusza. Użyj wszelkich na to możliwych sposobów, daję ci upoważnienie bezwzględne.
 — Będę miał ten sekret, proszę pana...
 — A teraz jeszcze coś innego. Chcę być zupełnie swobodnym, chcę powracać do domu, o której porze mi się podoba, tak dobrze przez małą furtkę, obok bramy, jak i przez tę, która wychodzi na bulwar Sekwany, a nie chcę budzić nikogo... Potrzebne mi są do tego klucze... Czy masz je podwójne...
 — Mam proszę pana schowane u siebie.
 — Idź i przynieś mi je zaraz...
 — Nie ma potrzeby chodzić... Oddam panu te, które mam przy sobie...
 — Dawaj...
 — Proszę pana...
 Laurent zdjął dwa klucze z kółka i dodał wskazując większy.
 — Ten, to otwiera furtkę od ulicy do Longchamp.
 — Dobrze. Możesz już sobie odejść, nie jesteś mi potrzebny.
 — Czy mam pana obudzić jutro rano?...
 — Tak jest, trochę przed siódmą.
 — Mam honor życzyć panu dobrej nocy.
 — Dobranoc!
 Laurent skłonił się głęboko i wyszedł.
 — Aha! kumie — pomyślał Klaudjusz — więc to jutro mamy się upić ze sobą, jutro mam ci wypowiedzieć wszystkie moje sekreciki! — Zdaje mi się, mój przyjacielu, że się wesoło zabawimy!...
 Zaledwie intendent wyszedł, gdy Fabrycjusz tknięty dziwnym jakimś niepokojem, zerwał się szybko z fotelu i dalejże otwierać i przetrząsać wszystkie szuflady, w które