Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/518

w prawo i w lewo, nie było nigdzie żywej duszy. Wszędzie pustka najzupełniej.
 Upewniwszy się co do tego, sięgnął do kieszeni i wyjął rewolwer.
 Klaudjusz nie stracił żadnego jego poruszenia. Eks-marynarz dostrzegł, jak podniósł rękę do góry i z impetem coś rzucił. Następnie usłyszał odgłos charakterystyczny, jaki wydaje kamień padający do wody, a jednocześnie po za statkiem trysnęły krople, które przy świetle księżyca wyglądały jak diamenty.
 — Mój pan pozbył się rewolwera! — rzekł Klaudjusz. — Bardzo widzę sprytny jest człowied, ten mój pan, ale sprytniejszy jest od niego jego marynarz.
 — Fabrycjusz postał chwilkę, spojrzał znowu w prawo i w lewo i powrócił do parku, którego furtkę zamknął starannie i wszedł do mieszkania.
 Klaudjusz zeskoczył w pięć minut potem z muru, pobiegł do swojej kwatery, zapalił krytą latarkę i przeszedł do drugiego pokoju, gdzie spał Piotr.
 Dzieciak chrapał jak zabity.
 Marynarz zbliżył się do łóżka, pochylił się nad swym pupilem i szepnął mu do ucha:
 — Hej, Piotrek wstawaj.
 Przebudzony nagle chłopak usiadł na posłaniu i zaczął przecierać oczy.
 — A! to pan, panie Klaudjuszu odezwał się.
 — Tak, to ja nieboże. Wstawaj tylko prędko!
 — Czy to już dzień, proszę pana?
 — Nie, ale księżyc ślicznie świeci i przed chwilą, gdym się przechadzał nad brzegiem, widziałem, jak trzy razy poskoczył w górę ogromny karp, jakby mnie szelma wyzywał. To też zaraz powiedziałem sobie, muszę mu pokazać, że znam się na rybołóstwie. Zabierzemy się do roboty! Tylko ubierz się prędko!
 — Zaraz będę, panie Klaudjuszu — odrzekło dziecko, wyskakując z łóżka i wciągając majtki i kurtkę.