Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/532

 — Pani Delariviére wypija co dzień dwie karafki tych ziółek.
 — Dwie karafki — powtórzył zdziwiony Fabrycjusz.
 — Tak, aby uniknąć częstego podawania lekarstwa, przygotowałem napój przyjemny w smaku, a zawierający nadto substancję, sprawiającą chorej pragnienie. Dzięki temu podstępowi pani Joanna sama pije chętnie miksturę dla ugaszenia pragnienia.
 Fabrycjusz zbliżył się do pani Delariviére i wziął ją za rękę. Pochylił się ku niej i pocałował w czoło szepcąc głosem niby wzruszonym, ale wyraźnym dla obecnych przy scenie:
 — O kochana cioteczko, bodajbyś mogła wyzdrowieć jak najprędzej i poznawać tych, co cię tak szczerze kochają...
 — Ten człowiek ma doprawdy złote serce! — pomyślała rozczulona Paula.
 Dano znać, że śniadanie gotowe. Paula z obu paniami zeszła zaraz na dół. Dzienniki poranne leżały na stole w sali jadalnej.
 — Doktorze — powiedziała panna Baltus, biorąc drżącą ręką „Gazetę Sądową“, dowiemy się, czy nieszczęśliwy, oskarżony o zabójstwo, który stawał wczoraj przed sądem, został na śmierć skazany.
 — Rozłożyła prędko pismo i przebiegła je oczami.
 — I cóż? — zapytał Grzegorz, — czy go już osądzono?
 — Szukam... A! oto jest...
 — No i cóż? — pytał doktór.
 — Wszystko skończone... sąd nie przyjął żadnych okoliczności łagodzących, wyrok został wydany... głowa mordercy spadnie na szafocie... Oto na cośmy czekali...
 — Niestety — odpowiedział Grzegorz — okrutna konieczność zmusza nas do wyczekiwania śmierci człowieka.
 — Przyznaję, że to okrutne... — wykrzyknęła Paula. — Ale człowiek, co ma nałożyć głową, jest mordercą... społeczeństwu służy prawo odwetu, to rzecz najzupełniej sprawiedliwa.
 — W ciągu dni czterdziestu dojdziemy zatem do celu — odezwał się doktór Vernier.