Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/536

 — Ach! — szeptała — to dziwne!...
 — Co takiego, mamo?...
 — To podobieństwo...
 — Ta dama podobną jest do kogoś ze znajomych twoich?
 — Tak.
 — A do kogo?...
 — Do Joanny Tallandier.
 — Ależ to nasze nazwisko...
 — To też Joanna Tallandier była twoją rodzoną ciotką... siostrą twojego ojca...
 — Nigdy mi o niej nie mówiłaś...
 — Prawda... Nie wspominano u nas o niej nigdy...
 — Może ta pani jest moję ciotką?
 — Wątpię.
 — Dla czego?
 — Joanna Tallandier mieszka stąd daleko, a nigdy nie miała takiego wzroku... Nie, to nie ona, ale podobieństwo jest nadzwyczajne...
 — Chcesz, abym się zapytał, kto ona jest?
 — Co też ty mówisz!... Nigdy w podobny sposób nie wypytuje się ludzi... Ta pani nicby ci nie odpowiedziała i miałaby wielką rację...
 W tej chwili oczy Joanny, przechodzące z przedmiotu na przedmiot, nie zatrzymując się nigdzie, napotkały chłopca i zapatrzyły się w niego z całą uwagą.
 Uśmiechnęła się do niego i wyciągnęła ręce.
 — Mamo — odezwał się Piotrek, ona nas zobaczyła... daje mi znaki... Zdaje mi się, że mnie woła.
 Pani Delariviére nie przestawała kiwać na chłopca, żeby się zbliżył, a że ten stał nieruchomy, zaczęła okazywać niezadowolenie, jak zepsute dziecko, którego nie spełniają życzenia.
 Grzegorz spostrzegł niecierpliwość Joanny. Odgadł od razu przyczynę. Kiwnął na chłopca i powiedział:
 — Chodźno, mój chłopaczku.. Ta pani życzy sobie cię widzieć.
 — Idź.