Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/540

 Klaudjusz siedział w koszuli i w płóciennych spodniach, a na nogach miał pantofle.
 — Wziąłem się trochę do naprawy sieci — odpowiedział — i nie miałem czasu pomyśleć o gerderobie... Zresztą — dodał żartobliwie... nie spodziewałem się żadnej damy.
 — A ja właśnie przyszedłem ci coś zaproponować.
 — Co takiego?
 — Ażebyś poszedł ze mną...
 — Gdzie?
 — Do Barcy. Potrzebujemy wina. Muszę więc tam pokosztować różnych trunków, ażeby nie w byle co zaopatrzyć naszą piwnicę...
 — Nie zły koncept! pomyślał Klaudjusz — skosztuje się w jednem miejscu, skosztuje się w drugim i trzeciem i nie wiedząc kiedy urznie się jak niestworzenie Boskie... Ale nie ma głupich mój panie!
 — No i cóż — zapytał Laurent — cóż ty na to?
 — Idę, choćby nawet dla samej tylko przyjemności znajdowania się z panem...
 — Dzielnie... Tak to lubię.
 — Kiedy pan jedzie?
 — Natychmiast, skoro tylko będziesz gotowy.
 — Zaraz będę gotowy.
 — Pójdziemy ulicą Longchamps.. Przyjdź do mnie...
 — Nie obawiaj się pan, nie każę czekać na siebie!
 Laurent odszedł, zacierając ręce z radości.
 — Mam go! — pomyślał sobie.
 — Mam go! — pomyślał ze swej strony Klaudjusz. — Podpijemy sobie, bo podpijemy, ale zobaczymy, kto się śmiać będzie ostatni.
 I zaczął się spiesznie ubierać. W pięć minut był już u Laurenta i zaraz obaj wyszli z willi.
 — Wsiądziemy w omnibus — odezwał się intendent.
 — Ma się rozumieć — odrzekł Klaudjusz.
 W godzinę dwaj przyjaciele wysiadali na stacji omnibusów w Borcy. Zjedli śniadanie w restauracji, wypili butelkę chablis w niespełna trzy minuty. Po tem wzięli się pod